Braki

Choć bardzo chciałbym

Choć z całych sił pragnął

 Jednym oddechem Twym 

Napawać się nim światła zgasną

 Aż świat całkiem zawiruje 

 Niosąc ukojenie zmęczonych ust 

Lecz przekleństwo znów pokonuje 

I spłonę jak na ogniu chrust 

Rzuconą w dal szmacianą lalką 

Tonąc na Morzu Czerwonym 

Będąc siebie samym kalką 

I utonę, tonąc rytmem zgubionym 

 Lecz powiedzą, lecz rzekną: Tobie zaś nic nie jest! 

Posejdon przecież Cię nie przełknął 

Więc słowami się na fali unoszę 

Szukając w sobie wszelkie braki 

Bo przecież wszystko jest na swoim miejscu…