Diament z serca

Czy ludzie muszą ciągle w strachu?
Czy ludzie mogą raz w szczęściu?
Coś rozgrzewa Cię w środku- Czy to serce?
Prowadzi Cię przez ciemność- Czy to miłość?
Jak nie oszlifowany brylant
Błyszczysz się i płoniesz żarem
Choć dla innych już nie świecisz
Dla mnie wciąż cennym kruszcem.

Daj się pogłaskać by widzieli
Co stracili.
Zazdrość ich poprowadzi
Lecz tylko płakać im zostało...
Tracąc całe bogactwo-
Ciebie.

Spaleni Przyjaciele

Ból w piersiach rozrywa marzenia.
Wszystko co skryte w sercu
Spłonęło wstydem.

Znów krzykiem tłumisz tlącą się jeszcze przegraną.
W tym zgiełku cały pięknie chcesz powiedzieć
Kocham Cię
Ale Ty także rozumiesz mój płomień

Teraz tylko siedzą w ciszy:
Spaleni przyjaciele.

Ciężkie powietrze

Trudne odejście, zmienione w pył.
Przysypany gruzem przyjaciel:
Anioł, błazen i zbawiciel.
To wszystko byś głupcze dalej żył!

Smutek przegląda się w twym lustrze.
Odciąga Cię od szkła ta upierdliwa łazęga!
Pokazać chce życia galop, konie już zaprzęga.
Odjechaliście w dal...
W tyle została przeszłość i to cholerne, ciężkie powietrze...