Zew

 Przywołaj swe wspomnienia

Gdzie gór szept, i lasów śpiew

Przywołaj je, przywołaj synu

Tonąc znów w betonowych kratach

Wspomnij me słowa, wspomnij ten widok

Gdy znów zew do siebie wezwie

Wyłam kraty, wyłam im zęby

By znów schować się, w górzyste cienie

I tam, zapuścić, leśne korzenie

Naczynie

Jesteśmy tylko pustym naczyniem

Na związaną duszę

I na wspomnienia, co jak więzy

Krępują przeszłość i wiążą przyszłość

Ucinając głowę wszelkim powstaniom

Boże, wlej we mnie jeszcze trochę miłości

Jeszcze kroplę

Marzyć pozwól choć jeden dzień więcej

Nim stłukę, to, coś z gliny ulepił

Nim stłukę to, w czym miłość trzymałaś

Byś znów, łzami zalała

I glinę w ciało, nie misę...

Braki

Choć bardzo chciałbym

Choć z całych sił pragnął

 Jednym oddechem Twym 

Napawać się nim światła zgasną

 Aż świat całkiem zawiruje 

 Niosąc ukojenie zmęczonych ust 

Lecz przekleństwo znów pokonuje 

I spłonę jak na ogniu chrust 

Rzuconą w dal szmacianą lalką 

Tonąc na Morzu Czerwonym 

Będąc siebie samym kalką 

I utonę, tonąc rytmem zgubionym 

 Lecz powiedzą, lecz rzekną: Tobie zaś nic nie jest! 

Posejdon przecież Cię nie przełknął 

Więc słowami się na fali unoszę 

Szukając w sobie wszelkie braki 

Bo przecież wszystko jest na swoim miejscu…

Słowo

Wystarczy tylko jedno 

Wystarczy tylko jeden nabój 

Choć możesz strzelać do mnie bez opamiętania 

Ja stać będę twardo 

Jednym zabić, jednym wskrzesić 

Mów co chcesz, skarbie 

Przecież wystarczy tylko słowo 

A znów będę Twój